عشق بازی با خدا

خداوند زیباست و زیباییها را دوست دارد.

امام علی (علیه السلام) فرمودند: «اَلتَّجَمُّل مِن اَخلاقِ المُؤمِن»

تجمل از اخلاق مومنان است.

میزان الحکمة، ج 2، ص 776.

احادیث از این دست کم نداریم. اینکه بروز زیباییها و زینت ها را مصداق شکر دانسته اند. اینکه خداوند از بروز فقر و فقرنمایی بدش می آید. همه و همه نشانه این است که تجمل، آراستگی و استفاده از لباس، منزل و وسایل فاخر برای مؤمن نه تنها ننگ نیست بلکه موکد و مورد سفارش است.

به خصوص در مواردی که اعمال برای خدا و ائمه (علیهم السلام) است، مثل مجالس روضه خوانی، افطاری، قربانی،نذری، اطعام و … باید هرآنچه می توانیم مایه گذاشته و به بهترین وجه برپا کنیم.

***

«تجمل» در لغت عرب به معنی «آراستگی» است در حالی که این لغت در زبان فارسی به معنی گرایش به مادیات به کار گرفته شده است. مثل کلمه «استعمار»، که در لغت عرب به معنی طلب عمران و آبادانی است، حتی در قرآن به آن سفارش شده است ولی در زبان فارسی به معنی چپاول و غارت ملتهاست.

آنچه در احادیث آمده است به همان معنی است که ذکر شد. آراستگی و پاکیزگی، و مرتب بودن از نشانه های مؤمن است.

بهتر است در استعمال، واژه «تکلف» را جایگزین آن کنیم، یعنی «خود را به زحمت انداختن». یعنی انسان خود را در جایی که امکان و وسعش را نداشته باشد به زحمت بیاندازد.

در رساله حقوق امام سجاد (علیه السلام) آنجایی که امام حق قربانی را می فرمایند:

« لَم تَکُن مُتَکَلِّفاً وَ لا مُتَصَنِّعاً»
قربانی باید به گونه ای باشد که نه به خاطر آن خود را به سختی انداخته باشی و نه به خاطر ظاهرسازی این کار را کرده باشی.

اسلام همیشه می گوید خودت باش نه کمتر نه بیشتر، ولی متاسفانه اینروزها آدمها می خواهند خود را بیشتر از آنچه هستند نشان دهند، حاضرند خود را به تکلف بیاندازند تا اینگونه برای خود شخصیت قائل شوند.

و اما کلام آخر!!! هر کس بهتر می داند «نیت» خودش چیست؟ آیا واقعا نیت قرب الهی است؟!!